چندی است که زمزمه هایی مکرر در حوزه علوم انسانی بگوش می رسد. وضعیت این علوم در کشور ما، آمار تحقیقات آن و بدتر از آن کمبود پژوهش های قابل اعتنا، سرنوشت فارغ التحصیلان آن، کتب منتشره این حوزه و جایگاه بین المللی ایران در این زمینه همه و همه حکایت از سیاست های غلطی دارد که در سالیان اخیر نسبت به علوم انسانی اتخاذ شده است. زمزمه های اخیر گویی سر آن دارد تا با بازگشت این معارف به صحنه آغازین انقلاب، این علوم را بازنگری کند. مهندسی خود ساخته در این حوزه و تراشیدن قالبهای تصنعی آمرانه در آن، نه تنها گره از کاری نخواهد گشود که بدتر بر وخامت اوضاع ما که نتیجه فقدان حضور شایسته این علوم در عرصه های تصمیم گیری است خواهد افزود.
اینجا محلیست برای پراکنده سخنانی که گاه و بیگاه در فضای سینه موج میزند و حضور خود را بر گسترهی ذهن و زبان تحمیل میکند، تاملاتی چشم به راه نوشتار. روزانهها لزوما «روزانه» نخواهد بود.