روزانه

غيبت اين ايام چندان به درازا كشيد كه خود مرا هم نگران اين جريده مجازی كرد، به ويژه كه بلندای اين تاخير گله برخی عزيزان و دوستان را هم در پی داشت كه ايميلی و كامنتی عز وصول يافت و كاتب را منفعل ساخت. حقيقت آن است كه اين صفحه خاصه پس از چندی رشته وصلی می شود كه دغدغه آن سوی خط خود مسئوليت ساز است و براي هر وب نگار مشغله ای، لطف عزيزان خواننده چندان مجال دوری نمي دهد. خانه تكانی، امور جاری و سابق انباشته و يكی دو سفر (از جمله به ايران و اينترنت كند و پرمشكل) غيبت كبری شد و نظم نگارش را به هم ريخت. در اين روزها مسائل قابل اعتنا كمك نبوده است كه مهلت برخی منقضی شده و برخی ديگر را هم سايرين پرداخته اند، جز آنكه در اين ميان بايد از دو رويداد خطابه پاپ و نامه پاره ای روشنفكران فرانسه در منزوی ساختن ايران ياد كرد كه اولين را هنوز جای بحث و فحص هست. از برخی دوستان كه در بازبينی مراحم آنها ناخواسته تعلل شده است پوزش می طلبم.