بحث از قصاص و شيوه اجرای حدود و ديات در جمهوری اسلامی تازگی ندارد ولی چند روز پيش با ديدن مطلبی به نقل از چند تن از مراجع قم اين داغ تازه شد و ياد گفتگوی چند سال پيش با يکي از سفرای ايران در اروپا افتادم که بر سر آثار مخرب شيوه اجرای برخی احکام در گرفت، احکامی که جز بدنامی اسلام و فرهنگ ايرانی در غرب نتيجه ای نداشته و ندارد (وارد بحث تفاوت فرهنگ ها و منابع حقوق ملل نمی شوم). او سخن مرا قبول داشت و مي گفت مطلب را به رييس وقت قوه قضاييه رسانده و از او خواسته است تا در صورت امکان، اين احکام (چون سنگسار) با احکام ديگری جايگزين شود تا آبروی اسلام و ايران محفوظ بماند. رييس وقت عدليه با تاييد نگرانی او گفته است که از قضا اين احکام جايگزين هم دارد ولي با استقلال قاضي چه کنم !؟
مردم هزينه های فراوان براي تشخيص های ناصواب و يا نا بجا مي دهند حال انکه خود تامين کننده همان مراجع صدور حکم و فتوا هستند. من از خود مي پرسم اگر مرجعي نتواند از مرزهای احتياط بي مورد و يا دست و پا گير عبور کند (تازه احتياط يک سويه نيست) و يا قاضي نتواند درک درستی از باب تزاحم احکام، مصالح عامه و شيوه اجرای انها داشته باشد و از سويی مبسوط اليد (صاحب قدرت) هم باشد، مردم چه بايد بکنند ؟
اگر عمر حوزه ها و برخي مراجع (با فرض مقبوليت و حرمت عامه) در شرح حواشی و حاشيه بر شروح انتزاعی و گاه بي روح، يا مستهلک و غير مفيد و تکراری خلاصه شود و نتوان با ان دردی از مردم و جامعه مسلمين را درمان نمود (و گاه افزود !) چه بايد کرد ؟ مگر هر نوانديشی دراحکام دين و تلاش برای به روز کردن انها به معنای تعطيلی احکام خداست ؟
در اين اشاره نمي پيچم که اصولا چنين احکام و اجرايی در برخورد با مشکلات اجتماعی رويکرد علي دارد يا معلولی و یا اینکه مگر حتما باید پای آبرو در میان باشد تا در درستی حکمی تامل شود؟
نک: نوگرايی مراجع در امر سنگسار
مردم هزينه های فراوان براي تشخيص های ناصواب و يا نا بجا مي دهند حال انکه خود تامين کننده همان مراجع صدور حکم و فتوا هستند. من از خود مي پرسم اگر مرجعي نتواند از مرزهای احتياط بي مورد و يا دست و پا گير عبور کند (تازه احتياط يک سويه نيست) و يا قاضي نتواند درک درستی از باب تزاحم احکام، مصالح عامه و شيوه اجرای انها داشته باشد و از سويی مبسوط اليد (صاحب قدرت) هم باشد، مردم چه بايد بکنند ؟
اگر عمر حوزه ها و برخي مراجع (با فرض مقبوليت و حرمت عامه) در شرح حواشی و حاشيه بر شروح انتزاعی و گاه بي روح، يا مستهلک و غير مفيد و تکراری خلاصه شود و نتوان با ان دردی از مردم و جامعه مسلمين را درمان نمود (و گاه افزود !) چه بايد کرد ؟ مگر هر نوانديشی دراحکام دين و تلاش برای به روز کردن انها به معنای تعطيلی احکام خداست ؟
در اين اشاره نمي پيچم که اصولا چنين احکام و اجرايی در برخورد با مشکلات اجتماعی رويکرد علي دارد يا معلولی و یا اینکه مگر حتما باید پای آبرو در میان باشد تا در درستی حکمی تامل شود؟
نک: نوگرايی مراجع در امر سنگسار
2006/11/09
بخش خبری جام جم كه در اينجا از ماهواره دريافت می شود شايد عمده محرك من برای تماشای تلويزيون ايران است و بی اغراق بايد گفت شايد بی مايه ترين اخباری است كه من می بينم و می شنوم. مدتی است كه دغدغه تذكار اين نكته مرا آزار می دهد كه چنين بی مايگی برای بخش خبری رسانه مادر كشوری پر مسئله با جايگاهی مهم در منطقه مايه اسف و ملال است، آنهم در زمانه ای كه به مدد وسايل ارتباطی خبر از در و ديوار جهان می بارد. كار بخش خبری سيمای جام جم اين است كه در دو عنوان كلی ديدارهای رسمی كشور خبر را خلاصه كند و بعد هم يك چند از اخبار اكتشافات كشورمان بيشتر درحوزه های صنعتی فنی و پزشكی (كه دستاوردهای همه آنها برای ما عزيز است) بگويد، در اخبار خارجی هم به شيوه كودكانه و ناشيانه ای همچنان بر سنت ماضی می تند و تمسخر احوال لنگه غربی دنيا، گُل و كلّ اخبار خارجی است (ديروز ديدم خبرنگار صدا و سيما در نيويورك گزارش می داد كه اينها مردم را به زور پای صندوق های رای می برند و بعد هم استشهادی به گفته چند نفر و يا استخفاف غير ما و تعظيم خود به هر بهانه !) ماجرای دفاع صدا و سيما از صدام در جنگ نيروهای ائتلاف و تحليل لاهوتی كارشناسان آن میزگردها نيز هنوز در يادهاست. دو سه روز پيش هم ديدم بخش اصلی اخبار خبر تعمير دندان ببری را در گوشه ای از دنيا رصد كرده بود كه به اين همه تيز بينی و نكته يابی خبری الحق بايد آفرين گفت !
واقعا مايه تاسف است كه صدا و سيما با ان همه نيرو و كارشناس قابل خبری و سياسی در سازمان و بيرون از ان و اساتيد معتبر ارتباطات در دانشگاههای ما، اين چنين نازل توليد خبر كند. اين مسئله يا ناشی از نبود استراتژی خبری است و يا اينكه از قضا قرار بر همين است كه در هر دو صورت توهين به مخاطب است. كشوری كه گرايش های مختلف سياسی دارد و انبوهی از چهره های قابل بحث، آواری از رويدادهای اجتماعی دارد و نيز بازار انديشه آن با همه جذر و مد و به لطف شوق نيروی جوان يكی از فعال ترين عرصه های اجتماعی منطقه خاورميانه است، سزاوار چنين خبر رسانی منفعلی نيست. من نمی خواهم در اين كوتاه نوشته به مقايسه تاكتيك های خبری دو سوی آب بپردازم كه به اندازه كافی در اين كار كارشناس هست و مجال ما هم تنگ ولی اين اندازه به عزيزان صدا و سيما گفتنی است كه اين شيوه انفعالی "خبر سازی و هيچ انگاری مخاطب" نه پايدار است و نه مفيد، اتلاف وقت و نيرو و هزينه هم هست علاوه بر انكه جايگزين نيز ايجاد می كند ... تو خواه پند گير و خواه ملال !