یکی را از ملوک عجم حکایت کنند که دست تطاول به مال رعیت دراز کرده بود و جور و اذیت آغاز کرده تا به جایی که خلق از مکاید فعلش به جهان برفتند و از کربت جورش راه غربت گرفتند چون رعیت کم شد ارتفاع ولایت نقصان پذیرفت و خزانه تهی ماند و دشمنان زور آوردند.
هر که فریاد رس روز مصیبت خواهد
گو در ایام سلامت به جوانمردی کوش
بنده حلقه به گوش ار ننوازی برود
لطف کن لطف که بیگانه شود حلقه به گوش
هر که فریاد رس روز مصیبت خواهد
گو در ایام سلامت به جوانمردی کوش
بنده حلقه به گوش ار ننوازی برود
لطف کن لطف که بیگانه شود حلقه به گوش
باب اول گلستان
شیخ مصلح الدین سعدی شیرازی
2007/04/17
سد ملاصدرادر خبرهاخواندیم که سد و "نیروگاه ملاصدرا" امروز افتتاح شد، خدا را شکر، مبارک است.
در بسیاری از کشورهای جهان (از جمله ایران ما) مرسوم است که نامگذاری اماکن، مراکز و بناها را به شورایی از خبرگان یا افراد با ذوق می سپارند و کار این افراد گزینش نامی مناسب، خوش تراش و مرتبط برای این اماکن است. من هرگز نشنیده ام که پلی را به نام کانت کرده باشند و یا سدی به نام افلاطون، میدان تره باری به نام هگل، استادیوم ورزشی به نام ویتگنشتاین، استخری به نام دکارت، شهر بازی به نام لایب نیتس، مرکز تجاری به نام مارکس (اگر هم تک موردی باشد، استثنایی است همچون سد ملاصدرا) و هلم جرّا...
کار نامگذاری ما در ایران هم نوبر است. سالها پیش شنیده بودیم که یک آپاراتی از سر ارادت به یک مرجع دینی عنوان محل کسب خود را (که از قضا عنوانی موهن هم می شد) به نام ایشان گذاشته است و کذا یک کله پزی، ولی نامگذاری یک بازار به نام میرداماد یا شیخ بهایی و امروز سد و نیروگاه برقی به نام ملا صدرا در ایران الحق که نوبر است و نشانه کژی سلیقه. این کار در خصوص اسامی اعلام و رجال بدتر است که تعریف اسم علم وظیفه را روشن می کند: "الاسم الذي يدل على مسماه بذاته" و دلالت آن چندان اشکار است که مساعدت لفظی و معنوی هم نمی خواهد و باز اینکه گفته اند الاسماء تنزل من السماء (یا ریاض) - اسامی از آسمان یا بهشت نازل می شود- به معنای همین پختگی گزینش و تناسب تسمیه است... نمیدانم چرا این یکی دو مطلب اخیر نومینالیستی شد !
2007/04/11
... گروه تحقیقات آکسفورد در گزارش جدید خود با نام "ورای تروریسم: حقیقت درباره تهدیدهای واقعی دنیای ما" می گوید که به غیر از تغییرات آب و هوایی، رقابت بر سر منابع کمیاب، به حاشیه رفتن اکثریت جمعیت دنیا و نظامی گری جهانی، جنگ علیه تروریسم و جنگ در عراق، بزرگ ترین تهدیدها برای امنیت دنیا به شمار می روند.
این گزارش در واقع انتقادی است از سیاست های آمریکا و بریتانیا در جنگ علیه تروریسم. گزارش گروه تحقیقاتی آکسفورد خواهان رویکرد جدیدی در مورد امنیت جهانی به خصوص جنگ علیه تروریسم شده است.
این گزارش می گوید که رویکرد آمریکا و بریتانیا در امنیت جهانی و جنگ علیه تروریسم، حتی اگر بر اساس استانداردها و معیارهایشان مورد قضاوت قرار گیرند، به وضوح در حال شکست خوردن است.
نویسندگان این تحقیق برای اثبات اظهارات خود به موارد زیر اشاره می کنند:
حمایت از اسلام سیاسی در سراسر جهان رو به افزایش است.
شمار حملات عمده تروریستی رو به افزایش است.
صلح و دموکراسی در خاورمیانه اموری فرار هستند.
قیمت نفت متغیر است و با هر بحران جدید افزایش می یابد.
عراق در وضعیت نزدیک به جنگ داخلی به سر می برد.
طالبان در حال ظهور مجدد در افغانستان است.
ایران، سوریه و کره شمالی بیش از پیش جسور شده اند.
نفوذ استراتژیک آمریکا به خصوص در آفریقا و خاورمیانه در حال افول است.
ایالات متحده به طرز فزاینده ای به عنوان بزرگ ترین تهدید علیه صلح جهانی دیده می شود.
این گزارش در واقع انتقادی است از سیاست های آمریکا و بریتانیا در جنگ علیه تروریسم. گزارش گروه تحقیقاتی آکسفورد خواهان رویکرد جدیدی در مورد امنیت جهانی به خصوص جنگ علیه تروریسم شده است.
این گزارش می گوید که رویکرد آمریکا و بریتانیا در امنیت جهانی و جنگ علیه تروریسم، حتی اگر بر اساس استانداردها و معیارهایشان مورد قضاوت قرار گیرند، به وضوح در حال شکست خوردن است.
نویسندگان این تحقیق برای اثبات اظهارات خود به موارد زیر اشاره می کنند:
حمایت از اسلام سیاسی در سراسر جهان رو به افزایش است.
شمار حملات عمده تروریستی رو به افزایش است.
صلح و دموکراسی در خاورمیانه اموری فرار هستند.
قیمت نفت متغیر است و با هر بحران جدید افزایش می یابد.
عراق در وضعیت نزدیک به جنگ داخلی به سر می برد.
طالبان در حال ظهور مجدد در افغانستان است.
ایران، سوریه و کره شمالی بیش از پیش جسور شده اند.
نفوذ استراتژیک آمریکا به خصوص در آفریقا و خاورمیانه در حال افول است.
ایالات متحده به طرز فزاینده ای به عنوان بزرگ ترین تهدید علیه صلح جهانی دیده می شود.
2007/04/06
وانزلنا الیک الکتاب بالحق مصدقا لما بین یدیه من الکتاب ومهیمنا علیه فاحکم بینهم بما انزل الله ولا تتبع اهواءهم عما جاءک من الحق ...
مائده 48
2007/04/05
باور كنيد انسان جالبي است اين آقاي احمدي نژاد و بايد قدر او را دانست، چون مي تواند تجربه اي بزرگ براي تاريخ سياسي ايران باشد.
البته گوشه تلخ ماجرا اين است كه در روزگار بر جاي مانده تاريخ، بسيارند سياستمداراني كه اين گونه بالا نشسته اند تا آينده گان خوب آنها را ببينند و دوره كنند اين واقعيت را كه اگر گريز از عقل مبناي سياست ورزي باشد يا سياست تكيه اي بزرگ بر نيانديشيدن و در عين حال خود خدا دانستن داشته باشد!! به جايي مي رسد كه همه را به ديدن طنزي نه چندان شادمان دعوت مي كند. اما در اين ميان داستان پرزيدنت احمدي نژاد، داستاني به مراتب جذاب تر است. شايد كم باشند آدمياني مثل او كه خيالي اين گونه آسوده دارند و همه چيز را انگاري به هيچ مي انگارند.تا همين دو روز پيش محمود خان احمدي نژاد به گونه اي براي بزرگان بريتانيا و اربابان كاپيتاليسم جهاني خط و نشان مي كشيد كه حتي كساني كه همچنان سوداي مقابله با سرمايه داري نظامي جهان را دارند(اما اميدي به شعارهاي رييس دولت نهم ندارند) باد به گلو در انتظار دميدن صبحي بدون اژده هاي امپرياليزم نوين جهاني بودند؛ آن هم با رهوار نيم بندي كه قرار بود از سوي دولت اصولگرا جاده اين آرزوي قديمي را صاف كند. اما وقتي تنها بعد از 48 ساعت از تهديد دولت انگليس جناب آقاي رييس جمهور با يك رپرتاژ سياسي در رسانه ملي گروگان ها را راهي بريتانيا كرد و از ياد برد روياي مصدق بودن را، اين تصوير دوباره جاي خود را باز كرد كه آن شتاب سياسي براي خود نمايي در عرصه هاي بين المللي و اين پس كشيدن براي بقاي سياسي در ميادين بين المللي، ترازوي نا متناسبي است كه ريشه در همان دردي دارد كه درمانش را با نام عقلانيت سياسي به دور دست هاي غير قابل دسترس پرتاب كرده اند.آزادي گروگان هاي انگليسي آنقدر دست به دست شد كه در نهايت نيز به رقابتي حيثيتي، با بر جاي در جا زدن سياست ايراني به پايان رسيد. نكته تلخ ماجرا اما باز هم در اين مسئله نهفته است كه محمود احمدي نژاد با صداي بلند و رسا تمام مردم ايران را در چنين منش سياسي شريك مي داند و هر تصميم خود را قاطعانه تصميم جماعت ايراني معرفي مي كند. چاره اي هم نيست. او رييس جمهور است و ما هم عادت به شراكت در عقل گريزي تاريخي سياست داريم.
هنوز، علی دهقان
البته گوشه تلخ ماجرا اين است كه در روزگار بر جاي مانده تاريخ، بسيارند سياستمداراني كه اين گونه بالا نشسته اند تا آينده گان خوب آنها را ببينند و دوره كنند اين واقعيت را كه اگر گريز از عقل مبناي سياست ورزي باشد يا سياست تكيه اي بزرگ بر نيانديشيدن و در عين حال خود خدا دانستن داشته باشد!! به جايي مي رسد كه همه را به ديدن طنزي نه چندان شادمان دعوت مي كند. اما در اين ميان داستان پرزيدنت احمدي نژاد، داستاني به مراتب جذاب تر است. شايد كم باشند آدمياني مثل او كه خيالي اين گونه آسوده دارند و همه چيز را انگاري به هيچ مي انگارند.تا همين دو روز پيش محمود خان احمدي نژاد به گونه اي براي بزرگان بريتانيا و اربابان كاپيتاليسم جهاني خط و نشان مي كشيد كه حتي كساني كه همچنان سوداي مقابله با سرمايه داري نظامي جهان را دارند(اما اميدي به شعارهاي رييس دولت نهم ندارند) باد به گلو در انتظار دميدن صبحي بدون اژده هاي امپرياليزم نوين جهاني بودند؛ آن هم با رهوار نيم بندي كه قرار بود از سوي دولت اصولگرا جاده اين آرزوي قديمي را صاف كند. اما وقتي تنها بعد از 48 ساعت از تهديد دولت انگليس جناب آقاي رييس جمهور با يك رپرتاژ سياسي در رسانه ملي گروگان ها را راهي بريتانيا كرد و از ياد برد روياي مصدق بودن را، اين تصوير دوباره جاي خود را باز كرد كه آن شتاب سياسي براي خود نمايي در عرصه هاي بين المللي و اين پس كشيدن براي بقاي سياسي در ميادين بين المللي، ترازوي نا متناسبي است كه ريشه در همان دردي دارد كه درمانش را با نام عقلانيت سياسي به دور دست هاي غير قابل دسترس پرتاب كرده اند.آزادي گروگان هاي انگليسي آنقدر دست به دست شد كه در نهايت نيز به رقابتي حيثيتي، با بر جاي در جا زدن سياست ايراني به پايان رسيد. نكته تلخ ماجرا اما باز هم در اين مسئله نهفته است كه محمود احمدي نژاد با صداي بلند و رسا تمام مردم ايران را در چنين منش سياسي شريك مي داند و هر تصميم خود را قاطعانه تصميم جماعت ايراني معرفي مي كند. چاره اي هم نيست. او رييس جمهور است و ما هم عادت به شراكت در عقل گريزي تاريخي سياست داريم.
هنوز، علی دهقان