... مع هذا از پی لقمه نانی منت دونان نکشیدم و از بهر جرعه آبی آبرو نریختم. گرفتاری و مشاغل شاقه ام موجود است ولی تمام بی معنی و خالی از سود. از اعیان بجز تحسین اندوخته ای ندارم و از ارکان غیر از آفرین ذخیره ای ننموده ام، که در نفس شان لهو و طرب از علم و ادب مرغوب تر است و در طبع شان سیم و زر از فضل و هنر محبوب تر. این است تفصیل کارم و شرح روزگارم.
فرهاد میرزا معتمد الدوله
Photo Stéphane Ruet AFP
ساعتی است که از سخنان برنارد کوشنر وزیر امور خارجه فرانسه می گذرد. در این سخنان که عصر امروز یکشنبه ایراد
شده و رسانه های فرانسه همه آن را پوشش داده اند، رییس دیپلماسی این کشور از "راه ناگزیر جنگ با ایران" سخن رانده است. سخن جنجالی او این است: "باید برای بدترین گزینه آماده شد و این بدترین، جنگ با ایران است" !
شاید این تند ترین لحنی است که سیاستمداران فرانسوی علیه منازعه کنونی ایران با قدرت های غربی استفاده می کنند. کوشنر البته در زمان شیراک و دیپلماسی خاورمیانه ای او در مخالفت با جنگ افروزی امریکا در عراق، سابقه تشویق بوش را دارد و امروز با سارکوزی از اردوگاه سیاسی مخالف خود در یک صف ایستاده و ندای جنگ سر می دهد.
هر چند که به تعبیر برخی منابع فرانسوی ممکن است ژست جنگی کوشنر نوعی عشوه سیاسی برای واشنگتن به حساب آمده و مراد وی ازبکار بردن این لحن، تند کردن فضای روانی در کوتاه مدت باشد تا ضمن گرفتن پاسخی از افکار عمومی، زمینه را برای تحریم های اروپایی فراتر از سازمان ملل آماده کند، ولی زمان، زمان هوشیاری ما ایرانیان است. امروز بحث فراتر از جمهوری اسلامی است، سخن از ویرانی یک کشور و نابودی میراث و تاراج نفوس هموطنان ماست. جنگ به قول کوشنر بدترین راه ممکن است ولی مردم ما نه داوطلب این راه بدترین است و نه سرنوشت خویش را به سیاستمدارانی جنگ طلب چون او می سپارد. باید همه همت کنند تا نائره این آتش خانمان برانداز از سر کشور و ملت ما دور شود.
مردم ایران زمان زیادی برای سخن گفتن ندارند، باید در مورد سرنوشت خویش حرف بزنند و نشان دهند که از تحولات جهان آگاهند. گفته اند که مردم فرانسه شریک دیپلماسی این کشور نیستند، مردم ایران چطور ؟ وعده خدا را فراموش نکنیم، خدا سرنوشت ملت ها را به اراده آنان پیوند زده است !
در باره پیشنهاد الازهر
در خبرها به نقل از مجمع تحقیقات اسلامی الازهر آمده بود که "سازمان ملل اهانت کنندگان به پیامبر اسلام را جریمه کند" و با توجه به افزایش رواج توهین به اسلام و مسلمانان تاکید شده که "بی توجهی به این امر تیره شدن روابط میان انسانها به ویژه میان جهان اسلام و غرب را در پی خواهد داشت."
این واقعیتی است که در سالهای اخیر موج انتقاد موهن از این دین حنیف و پیروان ان روبه فزونی است و بررسی ریشه ها و علل درونی و بیرونی آن که اغلب ریشه در دو طبقه حکام و علمای اسلامی دارد مجال دیگری می طلبد ولی فراموش نباید کرد که در مقابل، دفاع جدی از سنت یهودی- مسیحی در غرب امروز یکی از شاخصه های همین جوامع غربی است. کمتر کسی است که نداند امروزه تردید در پاره ای وقایع تاریخی در اروپا مجازاتی فراتر از توهین عادی دارد. پیشنهاد الازهر راه حل عاجل و عادلی است که می تواند دست کم به گونه ای برابر با سنت غربی از مقدسات مسلمانان دفاع معقول و حقوقی کرده و راه را بر هرگونه خشونت ورزی مبتنی بر تکلیف شرعی ببندد.