دكترغلامحسين ديناني از مظلوميت فلسفه و سخت‌گيري برخي اهل فضل نسبت به آن سخن گفت و تمثيلي زيبا به كار برد و گفت كه فلسفه در اين مرز و بوم گاهي از هروئين قاچاق‌تر بوده است و فلاسفه «قاچاقي» فلسفه خوانده‌اند؛ من مي‌گويم اي‌كاش دكتر جهانگيري در قرن سوم هجري به دنيا آمده بودند. به ياد دارم در محضر علامه طباطبايي كه همه او را دوست دارند درس «اسفار»مي‌خوانديم. حضرت آيت‌الله بروجردي اعلي‌الله مقامه كه همه از او به نيكي ياد مي‌كنند و خود من نيز سال‌ها مقلد ايشان بودم، دستور دادند درس اسفار ایشان تعطيل شود. ما گريان و نالان نزد آيت‌الله بهبهاني آمديم و ايشان آقاي فلسفي را با چند كتاب جلد سفيد كه مندرجات ماترياليستي داشت، نزد آيت‌الله العظمي بروجردي فرستاد و او اين كتب را به ايشان نشان داد و گفت: براي مقابله با اينها لازم است ايشان اسفار و فلسفه بگويند.
حضرت آيت‌الله فرمودند: خب حالا ايشان درس اسفار ندهند، «شفا» بگويند. ديناني در باب چرايي اين حساسيت فقها از رهزن بودن فلسفه گفت و قضايا را اينچنين تحليل كرد: فقها و متشرعان مي‌ترسيدند كسي كه فلسفه مي‌خواند، بي‌دين شود.
راست هم مي‌گفتند فلسفه رهزن است و اگر به قافله فكر بزند كمل عقايد را نابود مي‌كند، اما اگر فرد اصل و اساس ديني داشت، آن را تقويت مي‌كند تا حدي كه به عقايد ديني او خلل وارد نمي‌شود كه هيچ به آن عمق و غنا مي‌بخشد !
در بزرگداشت دكتر جهانگيری
حضرت آيت‌الله فرمودند: خب حالا ايشان درس اسفار ندهند، «شفا» بگويند. ديناني در باب چرايي اين حساسيت فقها از رهزن بودن فلسفه گفت و قضايا را اينچنين تحليل كرد: فقها و متشرعان مي‌ترسيدند كسي كه فلسفه مي‌خواند، بي‌دين شود.
راست هم مي‌گفتند فلسفه رهزن است و اگر به قافله فكر بزند كمل عقايد را نابود مي‌كند، اما اگر فرد اصل و اساس ديني داشت، آن را تقويت مي‌كند تا حدي كه به عقايد ديني او خلل وارد نمي‌شود كه هيچ به آن عمق و غنا مي‌بخشد !
در بزرگداشت دكتر جهانگيری
2007/12/28
2007/12/17
این پیرمرد مهدی آذر یزدی است و بهانه این نوشتار کوتاه قدردانی و سپاسگزاری از زحمات او. یادداشت ایسنا را که (به مدد سایت فلش) خواندم افسرده شدم. مهدی آذر یزدی معلم سالهای کودکی بسیاری از ماست.مجموعه کتابهای "قصه های خوب برای بچه های خوب" با آن قلم شیوا و حکایات کهن، بخشی شیرین از دنیای کودکی ما را شکل داد و در کنار پیام شادی، داستان راستان، نسل نو و بعدها کیهان بچه ها در سالهای اول دهه پنجاه روزهای ما را آفتابی می کرد. آذر یزدی معلم همه ماست و ما به او مدیونیم و شکر زحمات او بر ما واجب. از اینکه می بینم هنوز در کشور ما که پیش تر و به مناسبتی "کشور جشنواره ها" نامیدم حق آذریزدی ادا نشده است ملول می شوم. این جمله او به ایسنا ملال انگیز است: "الآن زندگي من نبايد اين‌طور باشد كه پول دوا و درمان نداشته باشم. در اين سن و سال و با اين وضع بايد پرستار داشته باشم."
آی روسا ! مبادا هنوز در کشور نفت و گاز و فرهنگ، امین پور و زرین کوب پول عمل نداشته باشند، جنازه زریاب خویی معطل پول قبر بماند، مهدی آذریزدی در پی سرپناه و یاور باشد و یا سراغ اولین زن فیزیک ایران را در خانه سالمندان بگیریم. اینها معماران فرهنگ ایران اند و حق شان بر ما با سنار و سی شاهی جبران نمی شود، تا نمرده اند قدر بدانیم و پاس زحمات شان را بداریم، کم شعار بدهیم و کمتر بزک کنیم.
شاید این دو بیت ابن خلکان در وفیات الاعیان زبان حال نخبگان فرهنگی ما خطاب به ارباب دیوان و دفتر باشد:
یا ربّ لا تُحینی الی زمن
اکون فیه کلاًّ علی احد
خُذ بیدی قبل اَن اقول لمن
القاهُ عند القیام: خُذ بیدی
2007/12/02
جامعه مورد نظر هابز ...(در قضایای چهارم و پنجم لویاتان) جامعه ای است که در آن همگان همواره برای قدرت با دیگران رقابت می کنند. قدرت هر کسی مانع و رادعی در مقابل قدرت طلبی دیگران است و این واقعیت چنان فراگیر است که می توان به سادگی گفت که قدرت هر کسی، همان برتری و فزونی قدرت او نسبت به قدرت دیگران است (قضیه چهارم). هر کسی می کوشد برخی از قدرت های دیگران را به خود منتقل کند و یا در مقابل انتقال برخی از قدرت های خود به دیگران مقاومت کند، و این کار را نه با کاربرد زور آشکار بلکه به شیوه ای بازاری انجام می دهد که در ان ارزش هر کس معادل بهایی است که برای استفاده از قدرتش داده می شود.
مقدمه مکفرسون بر لویاتان هابز. ترجمه بشیریه
زمانه ما ایرانیان زمانه ای است که باید لاجرم برای درک درست آن سری به لویاتان زد و دوباره آن را خواند. گویی لویاتان به نوعی روایت 4 قرن پیش هابز از جامعه دینی امروز ماست !