در این بررسیها به یک قاعده فقهی بسیار معتبر استناد می‌کرد که آن قاعده برای اداره امور اجتماع از اهمیت فراوان برخوردار است. در ان قاعده گفته می‌شود: "الحدود تدرء بالشبهات". در کتب اهل سنت به‌عبارت دیگر امده است: "ادرءوا الحدود بالشبهات".

به‌مقتضای این قاعده پیدایش هرگونه شک یا شبهه می‌تواند منشاء اثر واقع شود و از صدور حکم به اعدام یا قطع دست اشخاص جلوگیری کند. اهمیت این قاعده فقهی در نظر ابن‌رشد نشان می‌دهد که این فیلسوف به باطن امور و گوهر اشیاء بیشتر توجه دارد و در کار جمود بر ظواهر و توقف در سطح، اصرار نمی‌ورزد. ابن‌رشد نه تنها نسبت به اشخاص سطحی‌نگر و قشری که جمود بر ظواهر را وجهه همت خویش ساخته‌اند زبان به انتقاد گشوده و آنان را نکوهش می‌کند بلکه از عقل جدلی متکلمان و طریقه انان در تفسیر و تاویل متون دینی نیز به‌شدت ناخرسند است. او به‌خوبی می‌داند که این جماعت فلسفه را خادم دین می‌دانند و از عقل فقط به‌عنوان یک ابزار و آلت برای توجیه فهم خویش بهره می‌جویند.